Wystawa 14. Konkursu Gepperta

W tegorocznej edycji Konkursu Gepperta nie zapytamy wzorem poprzednich lat o to, co robią artyści dla malarstwa. Nie będziemy zastanawiać się czy obrazy są nam potrzebne czy też nie. Wierzymy bowiem – być może naiwnie – że sztuka jest nam ciągle potrzebna. Zwłaszcza w płonącym świecie.

14. Konkurs Gepperta jest skierowany do osób artystycznych bazujących w swojej twórczości na medium malarstwa, którzy uzyskali dyplom w latach 2018-2022. Na strukturę wydarzenia składają się dwa elementy: sympozjum kwalifikacyjne oraz wystawa konkursowa. W trakcie sympozjum eksperci i ekspertki w gronie: Dominika Kowynia, Tomasz Kalitko, Jarosław Jeschke, Zuzanna Dolega, Alicja Klimczak-Dobrzaniecka, Małgorzata Szymankiewicz, Waldemar Tatarczuk, Monika Szewczyk, Marcin Polak, Aleksy Wójtowicz oraz Magdalena Ujma-Gawlik przedstawili kandydatury trzech, ich zdaniem, najciekawszych malarek i malarzy, prezentując ich sylwetki oraz dotychczasowy dorobek.

Do wystawy 14. Konkursu Gepperta jury w składzie: Iwona Bigos, Karol Radziszewski, Jadwiga Sawicka, Krzysztof Stanisławski i Andrzej Zdanowicz wytypowało następujące osoby:

W tym roku, użyte medium interesuje nas mniej, niż osoby artystyczne, które w nim tworzą. Szczególnie ciekawią nas emocje, przeżycia, doświadczenia, sny i pragnienia, słowem wszystko to, co inicjuje powstanie dzieła. Wyjątkiem od malarskiej reguły będą asamblaże (Natalia Karczewska), animacje (Klaudia Prabucka) czy praca multimedialna (Hanna Shumska), czerpiące z malarstwa lub uzupełniające malarskie cykle artystek. Kuratorki wystawy konkursowej, Joanna Kobyłt (BWA Wrocław) i Marlena Promna (ASP Wrocław) traktują wystawę nie tyle jako próbę przedstawiania krajobrazu pokoleniowego, co raczej zajrzenie zza pleców kilku osób tworzących w bardzo charakterystycznym stylu. Choć motywy osobiste, używane techniki malarskie i strategie pracy artystów/ek są zupełnie odmienne, kuratorki widzą wyraźny wspólny mianownik. Treści zawarte w pracach finałowej siódemki powstały gdzieś pomiędzy sercem i głową, niepokojem i bliskością, bólem i miłością. Patrząc z poziomu meta na zawartość treściową i formalną prac, obecnych na wystawie zauważymy, że dominuje w nich figuracja, postać ludzka. W dobie postludzkich narracji, tak intensywnie rozwijanych przez sztukę współczesną, zaskakująco ważny wydaje się być tutaj człowiek.